Kırmızı...

Çelişkili, hastalıklı bir göz…Baktığı her şeyi çürütür gibi ölüm yıldızları. Yakıp yıkmak hobisi. Var etmek korkutuyor artık onu. İstememiş daha sonraları kimse ölsün demişki görmeyeyim. Terk etmiş geçmişini. Ağlamış…. Ağladıkça körleşmiş, ağladıkça görmüş her şeyini daha iyi. İnanamamış varla yok orası varlığına gözlerinin. Uçurumlardan atmış kendini. Limon sıkacaklarına sokmuş ömrünü..İrdelemiş, kaybetmiş…YARDIM EDEN OLMAMIŞ…

Hayatının kuytu köyünde ölmüş yıllarca. Hep gitmesini beklemiş bedeninin geldiği yere.Uzun sürüyormuş, şaşmış buna.

-Nasıl olur?

-Bu kadar şans ?

-Komikliğiyle kendi bile dalga geçmiş, yapamamış.

Erken gitmeye karar vermiş. Her zamankine inat bir başkasına bırakmış ölümünü. Ölmeye başlamış şaşkınca. Yıllarca öldüren kendisi ölüyormuş sonunda sevinmiş buna ve üzülmüş aynı zamanda yıllarca taşıdığı bedene,ruha aslında hiç sahip olmadığını fark ederek. Her şey alt ve üst olmuş hayatında ama hep kendisiymiş alt olan. Düşünüyormuş şimdilerde kendini öldürmekte neden bu kadar zorlandığını var bile olmamış bedenini. ÜZÜLMÜŞ BUNU HİÇ DÜŞÜNMEMİŞ OLDUĞUNU DÜŞÜNEREK VE susmuş.Bir daha ağlamamış…



VAR OLABİLENLERE SEVGİLERİMLE….

ÖZGE….